ALFREDO CONDE, O AMIGO QUE VOLVE
Querido Alfredo: Mil gracias pola túa visita. Que alegria. Había ben anos que non sabía de ti, diríache que foi en 1986, nun viaxe a Zaragoza e a Huesca, agás polos teus libros e tamén por tantos amigos que temos en común ao redor de Galicia. A última vez que nos vimos, e van alá 20 anos, aínda eu non me adicaba ao xornalismo. Xa facía algo de radio, recordo unna longa entrevista baseada en “Memoria de Noa”, agora teño unha cadela que se chama así, é fermosa, branca e gris e peluda como un can das neves.
Sei bei que es un espléndido navegante, que tes un arquivo de historias e de navegacións na túa cabeza o no teu sangue, e nas túas novelas ("Azul cobalto", por exemplo), e que o mar debrúzase unha e outra vez nos teus escritos, mesmo no xornalismo. Léote en “O Correo”.
Por certo, como daquela non tiña ordenador aínda e escribía nunha máquina inmensa, unha Olivetti negra de carro grande, dobre, conservo os folios daquela conversa, cheos de notas. Alégrome de veras que che vaia tan ben. Dos teus éxitos. Unha aperta.
*Alfredo Conde na súa casa das aforas de Compostela. Ben se ve que a biblioteca parece un camarote de barco.
4 comentarios
Gustavo Peaguda -
Unha forte aperta amigo Anton.
Theo Sarapo -
ac -
Julián -