Blogia
Antón Castro

FURACÁN PATTI SMITH. Artigo de XOÁN ABELEIRA

FURACÁN PATTI SMITH. Artigo de XOÁN ABELEIRA

Quen saben da miña infatuation con Patti Smith (principiando polo meu amigo Héctor Fernández, se cadra o mellor fotógrafo de arquitectura que temos arestora en Galiza) lembráronse de min istes días, cando o xornal Libération nomeou esa poeta-en-tódolos-sensos redactora xefe, por un día, da súa célebre revista. Moita xente, non só eu, andou pendente da súa boca esta semana. Da súa boca e da súa man. Na portada da magazine aparecían istes lemas seus en inglés: "Podemos transformar o mundo. Podemos transformar as Terras. Revolución! A xente ten o poder." Dous detalles encantáronme: un, que escribise as Terras (the Earths), non A Terra. E o outro, claro, que pedise a Revolución -coma aquí só sabe pedila o mozo Díaz Pardo- ós seus noventa e un anos.

Na entrevista que lle fixeron, Smith di cousas igual de emocionantes. Cando lle preguntan se segue a crer iso de que a xente ten o poder, afirma: "Sempre o crerei. Ás veces, non o empregamos por medo, por cansazo ou porque non acreditamos na súa eficacia. Mais a voz da xente é o único que mete medo ós gobernos e ás empresas. A nosa mor arma é a nosa voz colectiva." O rock continúa a ser político? "O rock é político de seu. Se elixín o rock´a´roll coma medio de expresión non foi pra devir unha estrela, nin rica e famosa, senón pra dicir cousas importantes, cousas que esperten. Hai pouca xente que lea poesía, olle fotos ou debuxos. Pero hai moita que escoita música. Eu non coido que o rock poda cambiar o mundo por si só, mais si o poder da xente."


Xa saberán que a propia Smith está a expoñer as súas fotos e os seus debuxos en París, "un soño da adolescencia que vén de cumprirse". Pero quizais non saiban que, no que vai de ano, apareceu e vai aparecer moito material dela e sobre ela. Todo ben interesante, e todo ben accesible, vía Internet. A publicación do fermoso catálogo da exposición (Land 250) coincide coa dun set de tres libros (Trois): un contén as fotos de esculturas célebres que Smith realizou ó longo de tres décadas; outro homenaxea Rimbaud e a súa vila, Charleville; e outro abrangue textos, fotos e debuxos insólitos. Tamén alí, en Francia, vén de aparecer unha nova tradución da súa primeira etapa poética (Corps de plane: écrits 1970-1979) e outra, máis fermosa aínda cá edición orixinal, d´O mar de coral, as prosas poéticas que escribiu en honra de Robert Mapplethorpe. Que muller esta, non é? Sesenta anos, e sen parar! Non me estraña que ela mesma se defina coma unha grande traballadora. E iso sen nomear o resto dos proxectos que puxo e ten en marcha.


Denantes das devanditas xoias, publicáronse, en inglés, dous libros que analizan a importancia de Horses, a obra/revelación de Smith, na historia do rock (Break it Up, de Mark Paytress, e Patti Smith´s Horses, de Philip Shaw) e un DVD (Patti Smith under review) no que varios críticos, músicos e productores desentrañan, disco a disco, canción a canción, toda a súa carreira musical ata o de agora. No primeiro libro, vén unha cita dun crítico dos setenta, Charles Shaar Murray, que, por si soa, xustifica a existencia distes estudos: "Patti Smith pode xerar máis intensidade co só xesto dunha man que a maioría dos intérpretes de rock con toda unha actuación." Igualmente, na película, Jack Douglas, o produtor do seu segundo álbum, Radio Ethiopia, conta unha anécdota que resume o xacer da visionaria. Durante a gravación desa obra que, daquela, foi moi incomprendida pero que o tempo xa se encargou de pór onde cómpre, Smith adoitaba tenderse no chan, ás escuras, e improvisar canda a súa banda. Coma un John Coltrane transmutado en xamán. De feito, a canción que dá título ó álbum, a máis longa que se fixera ata entón, é iso, unha arrepiante improvisación de dez minutos e tres segundos; un fermoso delirio psicodélico. Pois ben. Todas as noites, logo de gravar ou regravar algún dos temas, Smith e os seus ían tralos pasos de Rimbaud por Abisinia (o tema de fondo da canción), mais nin ela nin o produtor estaban contentos co que saía. Ata que un día... Un furacán devastador azoutou a costa leste dos Estados Unidos. Nas radios, na televisión aconsellaban arreo non saír á rúa, e moito menos en coche. A banda e o produtor decidiran, daquela, agardar a que pasase o perigo. Pero, á noitiña, no peor momento da Furia, Douglas recibiu unha chamada de Smith: "Esta noite é a noite. Non o notas?" Douglas vivía a unha hora en coche do estudo, e o que Patti propoñía era poñer en risco as súas vidas, enfrontando un vento de máis de cen millas por hora. "Patti -dixo Douglas-- aí fóra hai un terrible furacán!" "Exacto -retrucou ela-. Xusto o que precisabamos." "E tiña razón -engade Douglas-. Aquilo foi algo milagroso. Incrible. Estar alí, aquela noite, a crearen coma tolos namentres o vento tentaba furar as paredes..." E todo unicamente por nada. Por acadar un intre de Beleza.

 

**O poeta galego Xoán Abeleira –está a rematar a súa versión das poesías completas de Silvia Plath- publicou este artigo o pasado 31 de marzo de 2008 en La Opinión de A Coruña. Unha hora antes do concerto de Patti Smith pendúroo aquí cun autorretrato desta muller difícil.

 

 

 

1 comentario

Rubén -

¡Qué mujer! Cada día más joven.