SYLVIA PLATH: UN POEMA EN GALEGO DE APERITIVO

[No pasado mes de febreiro en “La Opinión de La Coruña”, o poeta e traductor e fotógrafo Xoán Abeleira publicou un pequeno artigo e unha traducción ao galego de Sylvia Plath (1932-1963). Dentro dun mes, Bartleby, a estupenda editora de Pepo Paz, editará a Poesía completa desta muller atormentada nunha versión ao castelán do propio Abeleira, cunha morea de notas. Moitos escritores e lectores agardan debecidos o libro, do que xa se está a falar por aquí e por acolá. Abeleira proxecta para o mes de agosto facer unha viaxe a Inglaterra para pescudar nos pasos e as pegadas da autor de “A campá de cristal” e “Ariel”, entre outros títulos coñecidos. Cando se suicidou, Sylvia Plath, nai de dous fillos, estaba casada co poeta Ted Hughes.]

 

Hoxe hai exactamente corenta e cinco anos que a poeta Sylvia Plath se quitou a vida en Londres, nunha noite de intensa friaxe e de álxido desamor. Un luns, coma iste, 11 de febreiro [de 2008; ela suicidouse en 1963]. De vivir agora, Plath cumpriría en outubro setenta e seis anos, e sen dúbida levaría escrita unha das obras máis relevantes do século XX, pois xa daquela, ós seus trinta, demostrara sobradamente quen era: "A genius of a writer." Esta primavera do 2008 verá a luz, por vez primeira no ámbito hispano, a súa Poesía Completa, publicada por Bartleby Edicións. O poema que aquí presento en galego, "A lúa e o teixo", pertence ó seu libro Ariel.

 

A LÚA E O TEIXO

 

Esta é a luz da mente, fría e planetaria.

As árbores da mente son negras. A súa luz, azul.

As herbas descargan as súas mágoas ós meus pés, coma se eu fose Deus,

Picándome nos nocellos e bisbando cadora sobre a súa humildade.

Brétemas delouradas, espirituosas, poboan este lugar

Afastado da miña casa por unha ringla de lousas.

Simplemente non vexo ningures onde poder ir.



A lúa non é unha porta. É unha face de seu,

Branca coma un coteno e terriblemente aflixida,

Que arrastra o mar canda ela coma un escuro crime. Agora está caladiña,

Coa boca aberta nun Oh de absoluto desespero. Eu vivo aquí.

Os domingos, as campás alarman o ceo dúas veces:

Oito linguas enormes confirmando a Resurrección.

E, ó final, secamente, tanxen os seus nomes.



O teixo, coa súa silueta gótica, apunta ó ceo.

Eu ergo a vista, seguíndoo, e bato coa lúa.

Ela é a miña nai. Mais non unha nai doce, coma María.

As súas vestiduras azuis deitan pequenos morcegos e bufos.

Canto daría eu por poder crer na tenrura:

A face da efixie, adondado polas velas,

Volvendo cara a min, en particular, a súa ollada apracible.



Eu caín dende moi alto, si. As nubes xenan,

Azuis e místicas, sobre o rostro dos astros.

Na igrexa, os santos hanche estar todos azuis,

Levitando cos seus peíños delicados sobre os fríos bancos,

Coas mans e as facianas hieráticas de tanta santidade.

A lúa non se decata de nada disto. Ela é simple e salvaxe.

E a mensaxe do teixo é negrume: negrume e silencio.

*En esta espléndida foto podemos ver a Sylvia con su marido Ted Hughes, un excelente poeta, y a los padres de éste.