ISABEL PINTADO, POR XOÁN ABELERIA

O CREADOR NO SEU OBRADOIRO

 

ISABEL PINTADO, A CAROA DA LUZ

 

A pintora expón unha nova serie na Galería Sargadelos de Ferrol

 

Agochado tralo meu abecedario electrónico, abesouro unha obra da que moito gusta a súa artífice: Isabel Pintado. Unha muller nada en Madrid (“onde estudei Belas Artes, especializándome en gravado”) pero afincada dende hai lustros n’A Coruña (“onde realmente me desenvolvín coma artista”). No papel, ama(n)sado polas súas mans, buliga unha cidade. O trazado minucioso das casas, das galerías, dos soportais insinúa que se trata dunha vila galega, mentres que as ondas violetas, grises, vermellas, a parte do mar abstraído na banda inferior evoca Venecia. Mais se falo desta peza concreta non é porque agora aboie na miña estancia, coma un lebiste nun acuario, senón porque quintaesencia case que tódalas virtudes que os estudosos, os amantes da alquimia de Pintado adoitan loar. Para entendérmonos: esta creadora é coma a fusión de Gentileschi e Goncharova. De Belloto e Zóbel. Da figuración máis clásica e a abstracción máis lírica. E iso envolto nun halo estrañísimo, abofé, coma o dos enigmas de De Chirico ou de Magritte. Acougo e desacougo asemade.

                                                                 De cativa, Isabel Pintado era célebre no colexio “polo ben que retrataba as miñas compañeiras; de feito, lémbrome debuxando dende sempre”. Agora, o primeiro que chama a atención, que esperta admiración ó visitar calquera das súas mostras é o dominio que posúe non xa da técnica canónica senón das múltiples técnicas que ela está a filtrar para inventar a súa propia “mestura de técnica gráfica e pictórica”. Óleo, acrílico, collage, pan de ouro, estarcido, retallos de tea ou de papel son algúns dos moitos “vehículos” cos que Pintado está a percorrer a súa peculiar vía. “Secasí, o meu labor non é tan matérico coma, por exemplo, o de Tàpies. A min interésame máis a veladura, a textura que deixa albiscar o que hai debaixo”. Un elemento especialmente curioso é a incorporación ós seus lenzos de frases soltas, escritas a lapis, auténticos versos. Mensaxes cifradas (“tócate a luz e devén ouro”) coma enviadas polo propio cadro á súa médium, que “normalmente xorden de maneira automática, intuitiva, e que veñen sendo un resumo da sensación que quero transmitir. Amais, cada vez aparece menos a figura humana nas miñas obras, e eses flashes que me tocan son un xeito de humanizalos.”

                                                                 Sensación é talvez o termo que máis repite esta creadora. E iso, a súa arela de “transmitir sensacións, emocións, máis que ideas ou conceptos”, semella ser o que está a levala da figuración á abstracción total. Agora asegura atoparse “nunha etapa intermedia, con certo medo ó baleiro”, na que, como vemos, poden convivir unha mazá daliniana, perfectamente pintada, madurecendo no peitoril dunha fiestra case que hiperrealista, cunha paisaxe pola que ben podería pairar o espírito de De Stäel.

                                                                 Ó tentar describir ese algo que perciben dentro dos cadros de Pintado (o célebre “no sé qué que queda balbuciendo”), algunhas persoas falan de silencio; outras de quietude; outras do paso do tempo; outras de metafísica, outras, en fin, do puro e duro misterio. Ela prefire definilo coma “a maxia que entrañan tódalas cousas”. Algo que sen dúbida é froito do xeito en que Pintado amece cadora o mundo interior (a parte figurativa, curiosamente) e o exterior (a parte abstracta, normalmente), “tentando expandilos”, engade ela, “cara a dentro e cara a fóra, para integrar a persoa que fita o cadro ata o punto de que poda pasear por el”. Ás veces mesmo eliminando a suposta linde que os divide, co cal consegue pasar dese realismo máxico tan sumamente evocador a ese superrealismo do que ela recoñece ter bebido. Coma n’A duna, unha obra moi lautréamontiana na que, no canto “do encontro casual entre un paraugas e unha máquina de coser nunha mesa de operacións” ollamos un escritorio con varios obxectos meditando encol del en metade dun areal. “De feito, moitas veces inclúo nos meus lenzos imaxes que enxergo nos meus soños”.

                                                                 Para soñar é precisamente o título da exposición que se inaugura o día 2 de outubro na Galería Sargadelos de Ferrol. Unha suite sobre a relación entre a pintura e a literatura. “O libro, como tal, xa apareceu en varias obras miñas anteriores, mais agora quixen facer unha serie íntegra sobre as diversas vivencias que nos provoca a lectura; o libro visto coma un obxecto que nos leva a soñar, a viaxar, a imaxinar, a sentir”. A entrar alén. Xalundes. Coma as propias xeiras de Pintado.

Un dos descubrimentos desta fermosa aventura é a espiritualidade da cor negra, “que aquí simboliza case sempre a noite, o momento de recollerse”, no senso anímico do termo, “pois a serie está estruturada en cadros de día, digamos, e cadros de noite”. O outro achado é o dos dípticos, xa que, neste feixe en concreto, semellan de seu libros abertos. “No fondo do que estou a falar é da procura á que nos impulsa calquera obra de arte en xeral, e a vida mesma en si”, di ela. Sabendo que en realidade non existe ningunha meta que non estea xa en nós.