Blogia
Antón Castro

ÁNCHEL CONTE: POESÍA Y BELLEZA

ÁNCHEL CONTE: POESÍA Y BELLEZA

[Ánchel Conte respira poesía. Cada día publica en su facebook uno de sus poemas. En aragonés, en castellano y en portugués. Poesía de amor, de paisaje, de la memoria. Poesía de la raíz. Poesía de quien ama la vida y la melodía de las palabras. He aquí una de sus últimas aportaciones. La foto, tan maravillosa, es otra gentileza más de ese gran amigo que es Manuel Micheto, el médico, ciclista, conversador y fotógrafo de Calatayud.]

 

 

POEMA DE HUE 14 D’AVIENTO CON L’ASPERANZA DE QUE FACEBOOK NO SE MINCHE OS LETORS/POEMA DE HOY 14 DE DICIEMBRE CON LA ESPERANZA DE QUE FACEBOOK NO SE COMA A LOS LECTORES


MUGAS INDELEBRES (límites indelebles, limites indeleveis)

iste lusco royenco no m’ubre puertas que creben todas as güegas que en mars e tierra me has siñaladas d’ixas indelebles mugas fils invisibles que hi has ficau no puedo pasare encletau n’o estreito cerclo d’o tuyo silencio hue entre boiras que uloran a gris fumo de sabuquer somiciego e xordo á tentons te busco popilo d’a tuya gollada fauto d’a tuya boca ausidiu obrador de inarticuladas voces d’as que remoldabas archila agradeixida vocables resucitaders mancau d’as tuyas mans alasveces aspros petalos de tovo lidio plegau d’ubrir-se n’a primer rayada d’a temprananza
..
laso de tu e manimenos pleno de tu en tu meso de tu embuyiu deixo que un inimachinable abrazo amate tiempo e fuego


13 d’aviento de 2012 sobre 1 de setiembre de 2012, 2
………………………
estas luces rojizas de atardecer no me abren puertas que rompan todos los límites que en mares y tierra me has marcado/de esos indelebles lindes hilos invisibles que has puesto no puedo pasar encerrado en el estrecho círculo de tu silencio hoy/entre nubes que huelen a gris humo de saúco medio ciego y sordo a tientas te busco huérfano de tu mirada/falto de tu boca agotado obrador de inarticuladas voces de las que moldeabas arcilla agradecida vocablos resucitadores/sin tus manos a veces ásperos pétalos de suave lirio acabado de abrirse en el primer rayo de luz del amanecer/../carente de ti y sin embargo lleno de ti en ti metido de ti impregnado dejo que un inimaginable abrazo apague tiempo y fuego
…………………………………………………
estas luzes avermelhadas de entardecer não me abrem portas que quebrem todos os limites que em mares e terra me marcaste/d’estes indeleveis lindes fios invisiveis que puseste não posso passar encerrado no estreito círculo de teu silêncio hoje/entre nuvens que cheiram a cinza fumaça de sabugueiro médio cego e sordo às apalpadelas te procuro órfão de teu olhar/falto de tua boca esgotado obrador de inarticuladas vozes das que moldavas argila agradecida vocábulos resucitadores/sem tuas mãos às vezes ásperas pétalas de macio lírio acabado de se abrir no primeiro raio de luz do amanhecer/../carente de ti e no entanto cheio de ti em ti metido de ti impregnado deixo que um inimaginável abraço apague tempo e fogo

 

0 comentarios