RAMIRO FONTE: TRES POEMAS
VITA NUOVA
-páxina de diario-
Deixar que o solpor morra co seu ritmo
de imposible navío ou de rapaza
e descifre o remate da novela.
Beber na noite os seus licores lenes
e brindar cos amigos nesa copa
escura que nos ata á mesma causa.
Escribir algún verso que a fortuna me dicte
e nalguna hora acaso como esta,
mollada na lembranza, perseguir
sen pintalos nos lenzos,
certos corpos amados.
PERSÉGUENOS A MÁSCARA BALEIRA,
O símbolo, columna que se ergue
Como de nós ó deus, ó seu dominio
Quen nos refai no espello vai negando
Cidades ou xardíns, praias ou azas.
Nós conquerimos sedes ou esteiros,
Algún lugar incerto na memoria
No que a chorar estamos longamente,
Facedores de lumes, condeados
A poñer nome ás cousas e deixalas
Neutros ríos do tempo máis inmensas.
Xa sabedor de illas tan feridas
Ó recibi-los ventos na fronteira
Has te-la fronte clara, os ollos grandes.
*Dous poemas de As cidades da nada (Colección Esquío). O texto leva a traducción ó castelán de Luis Rodríguez Andrade e Carlos Oroza.
UNHA PARELLA DE NAMORADOS
Muller non para amar, mais para a morte;
Palidamente enfermos, desta luz de novembro, recibida
Á beira da lagoa, que é fermosa
No declinar da tarde.
Non para o amor, muller, para este rito
Amargue e ledo a un tempo, ceremonia
De bebermos do Hades, ámbolos dous soñando.
Eu son Von Kleist, poeta que dirán
Romántico e prusiano.
E tamén que eran os meus adaxios de Berlín,
Non houbo ser outro que ousara estar comigo
E certa será ela como a sombra das faias.
Non para dar desposta
O clamor do degaro estamos xuntos;
Xa non para sentímo-la sustancia do inverno
Nos nosos corazóns.
E nin sequera, acaso, para outorgar tristura.
**De Pensar na tempestade (Sotelo Blanco. Colección Leliadoura, 1986). Prólogo de Arcadio López-Casanova.
***La ilustración corresponde a la fotógrafa sueca Asa Sjöstrom.
0 comentarios