MANUEL RIVAS: POEMAS DE 'A DESAPARICIÓN DA NEVE'

Hai uns días, chegábame, o novo libro de Manuel Rivas  –protagonista de uno de mis cuentos más queridos de ‘Golpes de mar’ (Destino, 2006): ‘El hermano que le inventé a mi hermano’-: ‘A desaparición da neve’, traducida a tres lenguas del Estado español, castellano (traduce el propio Rivas), catalán (Biel Mesquida) y euskera (Jon Kortazar). Copio aquí tres poemas curtos; hai outro que me gustou moito ‘O monte do faro’, dedicado a súa irmá María Rivas Barros. É moi longo e non me da tempo de copialo aquí agora. Poño aquí esta fermosa foto de Marilyn de 'Río sen retorno'.

 

A MEIGA NA ESQUINA DA BARRA

 

Amei naquela ollada

o que había de sospeita.

E o medo das cousas

tiña naquel espello a ilusión

de disentir do futuro.

 

ENTERRO CAMPESIÑO

 

Só soaban as chocas

cunha alegría animal

pendurada das nubes,

abrindo ocos na herba,

no silencio abismal,

inhumano,

que ceibou a campá.

 

METAMORFOSE

 

Por moito que esculques,

é a terra quen ve.

Pecha os ollos. Escoita, Samsa.

Vai cara á primavera, ao violín,

ao incesto.